Depresja endogenna – depresja jednobiegunowa, charakteryzująca się trwałym obniżeniem nastroju i motywacji o niejasnych przyczynach. Leczenie depresji endogennej jest konieczne jest ona bowiem często przyczyną popełniania samobójstwa przez chorych. Depresje endogenne nie są wywoływane przez żadne czynniki zewnętrzne. Chory bez wyraźnej przyczyny zaczyna nagle odczuwać przygnębienie, niechęć do działania i życia. Jedną z odmian depresji endogennej jest depresja lekooporna, której leczenie środkami farmakologicznymi jest praktycznie niemożliwe.

Depresja dwubiegunowa – zaburzenie afektywne dwubiegunowe. Depresje te często nazywane są też depresjami maniakalnymi. W chorobie tej, chory przechodzi przez kolejne fazy – depresji i manii. Pomiędzy fazami następują okresy względnego spokoju. Depresje dwubiegunowe towarzyszą pacjentom przez całe życie.

Depresja reaktywna – depresja o klasycznych objawach która pojawia się w wyniku reakcji na trudne, traumatyczne wydarzenie - śmierć, utratę dorobku życiowego, pracy. Depresje reaktywne można wyleczyć. Leczenie depresji reaktywnej przebiega podobnie jak w przypadku depresji endogennej, przy czym niekiedy wystarcza sama psychoterapia. W ramach depresji reaktywnych można wyróżnić wiele odmian – depresje poporodowe, depresje inwolucyjne (wieku starczego) czy depresje sezonowe, związane ze zmniejszoną ilością słońca.